Актуелната светска пандемија со COVID-19, неодамнешните природни непогоди, несреќи во животната средина, несреќите во технологијата и човечките кризи покажаа дека може и ќе се случат сериозни инциденти, што влијаат на јавниот и приватниот сектор. Предизвикот е да се обезбеди план за одговор при итни случаи или користење стратегии за управување со катастрофи кои претходно беа користени. Организациите од сите големини и типови сега треба да се вклучат во сеопфатен и систематски процес на превенција, заштита, подготвеност, ублажување, одговор за континуитет и закрепнување на деловните активности.

Повеќе не е доволно да се подготви план за одговор кој предвидува и минимизира последици од природно, случајно или намерно предизвикано нарушување, туку, наместо тоа, организациите мора да преземат и адаптивни и проактивни мерки за да ја намалат веројатноста за нарушување. Денешните закани бараат создавање постојан, управуван процес што ќе обезбеди опстанок и одржливост на основните активности на една организација пред, за време и по неминовен настан.

Способноста на една организација да се опорави од катастрофа е директно поврзана со степенот на планирање на континуитет на бизнисот што се случило ПРЕД катастрофата. Студиите покажуваат дека две од петте деловни активности што доживеале катастрофа ќе затворат во рок од пет години од настанот. Плановите за деловен континуитет се клучни за континуираното работење на сите типови бизниси. Уште поважно, овие планови претпоставуваат зголемена важност бидејќи компаниите стануваат се повеќе зависни од технологијата за водење бизнис.

И покрај оваа јасна порака дека прекинот е катастрофален, истражувањето на Гартнер покажува дека помалку од 30 проценти од компаниите „Fortune 2000“ инвестирале во целосен план за континуитет на бизнисот. Причината за овој надзор може едноставно да биде што техничките предизвици се чини дека се премногу застрашувачки. Или можеби цената на имплементација се смета за премногу голема. Сите овие се остварливи проблеми, но можат да се решат со решенија за деловен континуитет.

ISO 22301, првиот меѓународен стандард во светот за управување со деловниот континуитет (BCM) е развиен за да им помогне на организациите да го минимизираат ризикот од вакви нарушувања. ISO официјално го лансираше ISO 22301, „Социјална безбедност - Системи за управување со деловен континуитет “, новиот меѓународен стандард за Систем за управување со континуитет на работењето (BCMS).

ISO 22301 ги специфицира барањата за планирање, воспоставување, спроведување, работа, следење, преглед, одржување и континуирано подобрување на документиран систем за управување за да биде подготвен да одговори и да се опорави од несоодветни настани кога ќе се појават. Барањата наведени во ISO 22301 се генерички и се наменети да се применуваат за сите организации (или нивни делови), без оглед на видот, големината и природата на организацијата. Обемот на примена на овие барања зависи од оперативното опкружување и сложеноста на организацијата.

Стандардизацијата на деловниот континуитет се развива со помош на ISO 22301 преку:

• Поголем акцент на поставување на целите,
• Следење на перформансите и метрика;
• Појасни очекувања за управување;
• Повнимателно планирање и
• Подготвување на потребните ресурси за обезбедување континуитет на работењето;

ISO 22301 се однесува на сите типови и големини на организации кои сакаат да:

• воспостават, имплементираат, одржуваат и го подобрат својот BCMS;
• обезбедување сообразност со наведената политика за континуитет на деловната активност на организацијата;
• демонстрираат сообразност со другите;
• бараат сертификација / регистрација на својот BCMS од акредитиран орган за сертификација на трети лица;
• или да направат самоопределување и самоизјавување за сообразност со овој меѓународен стандард